Gordon Ramsay's chocoladetaart

Ik heb dienst dit weekend. Weekenddienst dus. En het is niet persé dat ik hier een hekel aan heb, als wel dat je je zo beperkt voelt door de continue dreiging van een rinkelende telefoon. Om mezelf bezig te houden en vooral af te leiden, kon ik kiezen uit huishoudelijk werk (nadat ik mij 's middags al vlijtig gewijd had aan administratieve taken) of culinaire zaken. Ik besloot restjes in de voorraadkast op te maken door iets te gaan bakken en aangezien ik repen chocolade, een zakje amandelpoeder, eieren en een potje oploskoffie vond, was het enig mogelijke dat ik kon doen (ahum) deze chocoladetaart bakken:

Stap 1: het maken van chocoladedeeg. Gewoon zomaar een deegbodem bakken had natuurlijk ook gekund, maar bij Gordon Ramsay doen ze niet aan half werk en wie ben ik dan om schijnbaar essentiële stappen over te slaan? Chocoladedeeg 'it is'. Nou had ik de boter niet bepaald op kamertemperatuur en dan is het lastig deze met suiker tot crème te roeren, maar omdat ik toch een steelpannetje water aan de kook had om de chocolade au-bain-marie te gaan smelten, heb ik dit keer de boter met suiker boven kokend water romig geroerd. Niet te lang zodat de boter niet zou smelten; gewoon kort om het mezelf makkelijker te maken. En het ging dan ook makkelijker, al zeg ik het zelf. Nou had ik uiteindelijk wel het probleem dat dit chocoladedeeg helemaal niet lekker bij elkaar plakte en uit te rollen was het ook zéker niet, maar of dat nou door te zachte boter komt, dat lijkt me stug. Uiteindelijk heb ik het chocoladedeeg min of meer plat kunnen rollen, één en al gescheurd, dat wel, en daarna de lapjes deeg soort van aan elkaar gedrukt in een taartvorm met bakpapier bekleed (beetje boter op de bodem van de vorm houdt het bakpapier beter op z'n plaats en blinde vulling met oníngevet aluminiumfolie? I don't think so!). Prima opgelost, dacht ik zo. Helaas bleek na het afbakken dat de taartbodem ook bij het snijden van de taart in stukjes afbrokkelt, maar goed.

Stap 2 (het schiet al lekker op): van eiwit en eiwitpoeder en suiker en amandelpoeder en bloem een biscuitlaag bakken. Tja, eiwitpoeder, dat heb ik niet in huis, hoor Gordon. Ik heb wel ergens gelezen dat je dit bij een goede banketbakker kan kopen (alsook glucosesiroop) maar voor zover ik weet hebben die geen weekenddienst, dus stel ik het voor nu zonder eiwitpoeder. Netjes binnen de lijntjes bak ik in precies 12 minuten een biscuitlaag (elastisch na bakken; deze 'biscuit' is echt super!!) en kijk nou, die past precies in mijn chocoladedeegtaartbodem (maar zou sowieso gepast hebben, al was het het laatste wat ik deed; kwestie van bak"eer"). Beetje meer Tia Maria erover kan geen kwaad, denk ik, het is immers mijn favoriete weekenddrankje:

En ten slotte een chocoladevla maken, volgens recept. Hop, de oven weer in. Totale tijd nodig voor het naäpen van Gordon Ramsay (feitelijk tegen mijn principes om juist hem als voorbeeld te nemen omdat het zo'n asociale -laten we zeggen- ongelikte beer is, maar hij kán koken -en hij weet het-): dik 2 uur. Máárrrrr: dan hèb je ook wat!! MIJN GOD!! (ik kan het niet anders zeggen) Welk een wonder, wát een chocoladesmaak. Al die verschillende lagen, allemaal vól smaak (zo erg vól smaak, dat ik zelfs zou zeggen: het mag wel iets minder... misschien toch minder pure chocolade erin verwerken en wat meer melkchocolade). Wauw, hier kun je mee aankomen. En om heel, heel eerlijk te zijn, vind ik het bewerkelijke recept ook nog eens hartstikke leuk. Eindconclusie: creatief, inventief, lucratief. Enige minpuntje: dat de biscuit door het besprenkelen ook bruin gekleurd is op sommige plaatsen en de gelaagdheid van de taart dus niet altijd even contrasterend overkomt.