Goed idee, slechte uitvoering, prima resultaat.

Soms heb je dat wel eens, dat je soort van weluitgedacht ergens aan begint, meegesleept wordt in het moment, en achteraf, wanneer je naar het resultaat staat te kijken, écht niet meer weet hoe je op dat punt gekomen bent. Precíes dát had ik nou vanavond met mijn kastanjemousse.

De Maronsui's waren op, en aangezien ik níet heel binnenkort weer de BelgischFranse grens ga oversteken, had ik het lumineuze idee om dan maar zélf kastanjemousse te maken. Door "kastanje- mousse" op google in te typen, werd ik gelinkt naar mijn eigen blog, dus dat schoot niet op. Een beetje verder zoeken, surfen en combineren, bracht mij receptmogelijkheid nummer één: 150ml slagroom stijfkloppen met 2el rum of cognac en dit dan met beleid door 225g gezoete kastanjepuree spatelen. Tja.
Receptmogelijkheid nummer twee vind ik interessanter:
Sla een 'ruban' van 1 eierdooier met 25g suiker. Kook 25g melk met de ruban tot 'anglaise' en laat er dan 1 blad gelatine in oplossen. Sla 150g slagroom stijf met 20g suiker. Meng 75g gekookte kastanjes door de anglaise en spatel dit door de slagroom. Uhh?! Vakjargon, lijkt mij. Maar het móet te ontcijferen zijn!!

Ruban = eieren met suiker wit kloppen, tot er zich een lint vormt bij het opheffen van de klopper. En een anglaise zal gezien de context wel een crème anglaise zijn, als in 'pudding'. En daarvoor wéét ik een goed recept (klik hier).

Dus ik begin. Ik heb alles in huis (dènk ik) en open een blikje gekookte kastanjes (houdbaar tot 11/2006, maar niks mis mee), om 100g daarvan (het mag van mij iets kastanjeriger) met 1el suiker te pureren. Ik klop slagroom op met 25g suiker, maar het blijkt kookroom. Light kookroom. En omdat het vet in de room nou nèt datgene is wat de room doet opstijven, blijft het witte goedje prachtig vloeibaar. Wat nou als ik er een beetje gesmolten boter doorroer? Dat is toch juist het vet dat uit de light kookroom verwijderd is, dus met een beetje geluk is de room dan stijf te kloppen. Zo gezegd, zo gedikkiedaan, maar stijf wordt de room níet.
Ik laat deze room even voor wat het is en met nieuwe moed begin ik aan stap twee. Ik sla een 'ruban' van 1 eierdooier met 1,5 zakje vanillesuiker. De rest van de vanillesuiker (in totaal 2 zakjes) warm ik met 25g melk op in een steelpannetje (en ja, ik heb inderdaad 25g melk afgewogen, ookal vind ik het van de zotte). Net nadat de melk voor het eerst is opgekomen (gekookt heeft), giet ik beetje bij beetje bij de eiercrème (lees: ruban) tot alles vermengd is. Dit gaat terug in de steelpan op laag vuur. Fijn, dít werkt wél, denk ik nog wanneer de eiervla indikt.
Met de fameuze gedachte "wat nou als ik de lobbige kookroom hierdoorheen roer?" denk ik tòch nog succes te kunnen boeken. Dus kookroom in de steelpan. Nou snap ik ook wel dat 1 ei veel te weinig binding geeft aan een dergelijke hoeveelheid vloeistof, dus snel nog maar een eierdooier met een schep suiker tot lichtgele crème (lees: ruban) kloppen. Hier dan eerst in een dun straaltje maar dan in een scheut, het nu warme kookroomvlamengsel doorheen en dan het geheel terug in de steelpan (3x 'dan' in één zin; níet mooi!).
Oh ja, er moet nog een blaadje gelatine doorheen, maar in de kast ligt alleen gelatinepoeder en dat zal ook wel gaan. Een half zakje dan maar en op hoop van zegen schep ik, van het vuur af, de kastanjepuree door het mengsel. Een kleine smaaktest wijst uit dat het vet en de suiker wel degelijk hun werk doen in dit 'dessert' en de smaak is prima. Dus maakt het me feitelijk ook niets meer uit of het opstijft of niet, dan maar kastanjevla. In glaasjes met het mengsel.
Na een half uur in de koelkast is het inderdaad al stijf geworden en ik moet zeggen, deze kastanjemousse smaakt mij uitstékend!! In beginsel klopt het dus en ik kan het altijd nog eens overdoen in een beter voorbereide uitvoering. (zegt mijn lief "we hebben toch nog een bus spuitslagroom liggen, uit het kerstpakket; had je dat niet kunnen gebruiken?" Ja, had ik, maar daar wil ik nú even niets meer over horen).