Pizza

Met als avondmaaltijd: pizza. Altijd goed, vóóral de zelfbelegde, eigen- gebakken variant.
In mijn studententijd kocht ik met dat doel een goedkope euroshopper 'pizza margaritha' (in ieder geval met alleen tomatensaus en kaas) om die vervolgens zélf te beleggen met ringen verse ui en stukken tonijn uit blik. Maar met de komst van een goedkokend lief, is het net zo makkelijk even snel een deegje te maken. Dat doet híj dan ook altijd, maar ik neem aan dat het intoetsen van 'pizzadeeg' op google of één van de vele foodblogs een meer toereikend recept hiervoor oplevert, zoals deze).
De tomatenspread maken wij door een pak passata in te koken met een half blikje tomatenpuree en gedroogde oregano tot een wat dikkere saus (niet zoveel over het pizzadeeg uitspreiden als ik heb gedaan, want dan rijst het deeg daar niet goed).
En, most importantly, het beleg. Míjn gouden (Venetiaanse) combinatie: brie, spinazie (de diepvries-deelblokjes zijn uitstekend geschikt en het bespaart een boel hakwerk) en walnoten. Met, oké dan, omdat ik zo van kaas houd, nog geraspte Emmentaler of Gruyère (of Gouda) eroverheen. Kwartiertje de voorverwarmde oven in, tot de kaas geheel gesmolten is, het deeg bruin en knapperig oogt, er zich een heerlijke geur door het huis verspreidt, of je je gewoon niet meer kan inhouden.