Bitterkoekjespudding

Een oven vol bitterkoekjes, perféct om bitterkoekjespudding mee te maken. Een traditionele zondagse pudding, waarvan tientallen recepten over het internet zwerven. Maar ik wil een luchtige en witte pudding, met grote stukken koek en die onovertroffen bitter- zoete smaak van amandelmengeling. Ik blader tot pagina 49 in Desserts, van ver en dichtbij en vind een recept waarin melk met suiker en puddingpoeder (ze zouden toch niet zo'n pakje Saroma bedoelen, hoop ik?!) tot pudding wordt omgetoverd. Dit kan wel wat worden:

In de kast staat nog een blik Lion custardpoeder en dat zal voor mijn 'biologische puddingpoeder' door moeten gaan. Dit spul (ei- genlijk niet meer dan maïsmeel, gemodificeerd maïsmeel, kleur-en smaakstoffen) wordt met suiker en een scheutje melk tot een papje geroerd; terwijl ondertussen de resterende melk tot het kookpunt staat te warmen. Papje bij de melk, roeren tot het geheel verdikt, brokken koek (en vooruit, stukjes tamme kastanje) erbij, in de vorm overdoen en wachten maar.

Ik vrees met grote vrezen dat custardpoeder toch niet helemáál hetzelfde is als puddingpoeder, maar goed, het 'kwaad' is eenmaal geschiedt. Die cheddarkaasgele kleur stoort me, maar wanneer ik de lichten dim en mijn ogen een beetje dicht knijp, zie je daar bijna niets meer van.. Een paar uur in de koelkast doen in ieder wél wonderen voor de consistentie van deze pudding en met wat decoratieve garnering snijd ik er zelfs graag een stukje van af voor onze gasten. Nou. Niet verkeerd. De zelfgebakken bitterkoekjes, van échte amandelen, o- verheersen de smaak volledig, op een goede manier. Kleine bijna knapperige stukjes kastanjes, romige custardgelei en smeuïge (uit elkaar gevallen) bitterkoekjes. De pudding, op deze manier bereid, blíjft voor mijn gevoel een beetje 'een nepperdje', maar ik geniet tot de laatste hap.

Ter vergelijk: warme bitterkoekjespudding.