Diner met een verrassende wending

Ik zag het helemaal voor me dat ik op mijn vrije dag een indrukwekkende maaltijd in elkaar zou draaien voor mijn werkende lief. Uiterst onbaatzuchtig, uiteraard... In één van mijn kookboeken (De mediterrane keuken) las ik een intrigerend recept voor pompoentortellini en dat zou ik wel 'even' maken.

Alleen halverwege de middag zag ik het opeens niet meer zitten om zélf verse pasta te maken. Ik weet het, het is feitelijk niet zo moeilijk: met de juiste bloem en genoeg eieren/eierdooiers moet het lukken, maar het is hét meest vreselijke deeg om te kneden (taai, hard, onkneedbaar) en dan moet je dat naargeestige perpetuum mobile van 'je deeg door de pastamachine halen' nog daarná doen (lees: ik was lekker bezig met andere dingen en kon mezelf er niet toe zetten naar de keuken te strompelen, en ja, dát komt voor)! Dus ging ik de stad in. Want het was mooi weer. En misschien werd er wel vers pastadeeg verkocht in de supermarkt (nee) of bij een Italiaanse specialiteitenwinkel (dicht). Terug thuis was ook mijn liefste al retour van zijn werk en samen hebben we ons (lees: hij) tóch aan het kneden gezet. Waarna ik tortellini zou vouwen met als vulling de al door mij bereide pompoenpuree. Maar na vier stuks heb ik dat opgegeven en mijn vriend gevraagd spaghetti van het deeg te snijden. Met pompoensáus dan maar. Is in principe precies hetzelfde, tóch?!