Overdaad... wàt was het ook alweer?

Mijn kleine nichtje wordt vier en dus geeft mijn lief haar een mini rood-polkadot porseleinen theeserviesje en ik dacht, nou, dáár horen mini cakejes bij. Die ik dus gisteren heb gebakken; van die lekkere smeuïge, waarvan het deeg bijna beter smaakt dan het eindprodukt (recept). Ik was zo slim om de hoeveelheden te hal- veren, maar met zúlke kleine cakejes (doorsnede 3cm) bak je er alsnog véél. Kan mij niet schelen; gewoon mooi inpakken en dan zien ze daar maar wat ze er mee doen (buurtkinderen te over)! Ik kan ze slecht allemaal zelf opeten...

Fenegriek blaadjes

Zouden de gedroogde blaadjes fenegriek net zo lekker noterig kruiden als de rest van de plant?

DB: Apfelstrüdel

Wanneer een Amerikaanse (Courtney van Coco Cooks) en een Ne- derlandse (Linda van Make life sweeter!) achter hun computers besluiten de volgende DB Challenge samen te stellen, krijg je het beste van beide werelden als ze besluiten een authentiek Oosten- rijks gebak te (be)proeven. Dus bakken Daring Bakers wereldwijd (hoeveel zijn het er eigenlijk inmiddels? mijn teller is al máánden blijven steken op 1000+) deze maand 'apple strudel' of zoals ik dan weer koppig volhoud: 'apfelstrudel'; want het is een Weense delicatesse en daar hebben ze geen 'apples'.

The May Daring Bakers' challenge was hosted by Linda of Make life sweeter! and Courtney of Coco Cooks. They chose Apple Strudel from the recipe book Kaffeehaus: Exquisite Desserts from the Classic Cafés of Vienna, Budapest and Prague by Rick Rodgers.
And doesn't thàt cookbook sound just absolutely like a musthave?!

Het recept voor strudeldeeg vind je op de websites van de hosts van deze maand (zie de links hierboven). Ik kneedde bloem, azijn, zout, zonnebloemolie en water (in dubbele hoeveelheden; goed voor dríe strudels, bleek later) met de hand doorelkaar; wat geen enkel probleem was. Plakkerig was het wél een beetje, maar na dik twee uur rusten in plasticfolie transformeerde de plakbal naar een zeer elastische zachte, tja, klei, wat wonderwel uitrolbaar bleek. Tissuedun moest het worden en dat zou ook gelukt zijn, ware het niet dat de lap deeg op een gegegen zó groot was dat het niet meer handelbaar bleek. Half opgevouwen, half uitgerold, ontston- den er tóch een paar scheurtjes. Het deeg kreukelde bovendien, maar was wel goed snijdbaar. Óók heel belangrijk: het deeg uitrollen op een goed doorbloemde schone theedoek!! Krijg dat dunne deegje na- melijk maar weer eens van de doek af, met te weinig bloem. God- dank voor dubbele porties deeg, zodat onbekommerd kon worden voortgezet met uitrolpoging twee.

I thought the rested dough was a bit like clay and I've really liked working with it. It was soft, very elastic but easy to cut. Having dusted a clean cloth with flower thoroughly, there weren't any problems with stickiness. I did however in fact reach the point where the dough became too large too handle, so there might have been some wrinkled areas but they didn't show in the end. Having enough patience to reach tissuethin dough proved to be a challenge, but that made me (afterwards!) love this month's recipe even more; for isn't thát what Daring Baking is all about?!

De vulling bestond uit dunne plakjes Jonagold (1,2kg), in marsala geweekte blanke rozijnen, gehakte walnoten, in boter gebakken fijngemalen vers witbroodkruim (niet te verwarren met paneer- meel; en dank u wel, keukenmachine), kaneel en suiker. Verder was er gesmolten boter nodig om de deeglap in te smeren en voor de rest bleek het een kwestie van techniek: dun uitrollen, opvouwen, vormen.
En afbakken, natuurlijk.

Het schijnt een welbekende strategie te zijn om potentiële kopers in je huis te behagen met de geur van versgebakken taart; nou, ik kan je zeggen: met apfelstrudel die net uit de oven komt zal het ook lukken om een prettige huiselijke sfeer (lees: geur) op te roepen. Wát ruikt het jammie; boven ruik ik al dat het gebak bijna klaar is. Héérlijk!

I've once heard that if you're selling a house, you should always bake a fresh apple pie. For the smell will draw potential buyers and will make them feel right at home. Well, it's safe to say that a freshly baked apfelstrudel will easily do the trick also. I was sit- ting upstairs and could smell the pastry getting ready in the oven down below. Nice!

Resultaat? Een smeuïge strudel. De korst was aanvankelijk alleen een beetje hard, maar dat was niets wat een nachtje in plasticfolie niet op kon lossen. Goed snijdbaar in handzame porties, zonder dat het hele geval uit elkaar viel. Het nut van het gebakken brood- kruim is mij enigszins onduidelijk, maar het zal ongetwijfeld het excessieve sap van bakkende appels hebben opgezogen, want de deegbodem was níet zompig. En jeuj: wéér een nieuwe techniek geleerd. Want de ware uitdaging dit keer was, zoals het eigenlijk hoort, het wonder van de deegbereiding cq. deegverwerking. Oftewel: hoe bloem een zakdoek wordt!

The results are in. This strudel was moist, a bit crunchy (at first a bit too much, but that disappeared after wrapping the strudel in plastic foil overnight), easy to cut and - very important - holds its form. And I think I may have mastered a new technique: strudel pastry stretching and folding. Great!

Mechouia

Toevallig was ik enthousiast geworden over een salade van gegrillde groenten uit het boek De man die alles at; zodat ik dan best wel weer eens mee kon doen aan het foodblogevent van mei, dat he- lemaal schijnt te draaien om het genot van de barbeknoei. Nooit eerder heb ik een eigen tuin gehad, maar aangezien de betonnen bak op het zuiden die we nu achter het huis hebben wel degelijk voor zoiets kan doorgaan, is er ook een grote metalen kist op pootjes waar je fikkie in kan stoken en waar dan een bijpassend rooster boven kan worden gehangen. Ik liet de pyromaan in mij los en streek een lucifer af om suffe aanmaakblokjes mee aan te steken. Tip: gebruik géén briquetten, want het duurt een ééuw voordat die dingen vlam vatten (om mij heen hoor ik geërgerde buren hun ramen sluiten, in een wanhopige poging om de immense rookwalm die van mijn barbeque afkomstig is, buiten te sluiten); neem ouderwets houts- kool!

Mechouia, oftewel salade tunisienne grillée, wordt omschreven als één van de simpelste Tunesische gerechten en tegelijkertijd één van de lekkerste. Soms gegarneerd met tonijn en eieren; soms tot moes gestampt en als dipsaus (cq. tapenade) gebruikt voor brood. Het bestaat er uit dat paprika's, rode ui, knoflook, rode peper en vleestomaten boven gloeiend houtskool worden geroos- terd tot ze zwartgeblakerd zijn (de heerlijke geur van gepofte ui en gegrillde paprika overstemt de stank van mijn gerookte kle- ren), waarna de groenten in 'n stevige plastic zak uitstomen om daarna te worden gepeld en in stukjes gesneden. Onder- tussen in een vijzel de verse knoflook met het karwijzaad, korianderzaad en grof zout fijnmalen en vermengen met het sap van een (eveneens geroosterde) limoen plus een flinke scheut extra vierge olijfolie. Alles lekker door elkaar husselen en serveren met (uiteraard) gestoomde couscous en een sappig stukje vlees. Wij aten er paardenkogelbiefstuk bij (ik zou zeggen met beleid gebakken op dezelfde nasmeulende bbq, maar dat is niet zo, want een grillpan op het gasfornuis leek mij voorspel- baarder en dus veiliger voor mijn dure stukje kwaliteitsprodukt; wat andere grill-durfals boven hun houtskoolvuur bereidden lees je hier).

De ultieme mechouia wordt mijns inziens gezeefd, waarna het opgevangen sap tot een stroperige dressing word ingekookt om daarna terug over de salade te gaan. Dat houdt namelijk een smaakverdubbeling in die de typische rooksmaak nóg beter doet uitkomen! Linzen zorgen voor nét dat beetje bite.

Of je worst lust? Enóf ik worst lust!

Wat de boer niet kent, eet hij niet. Maar wat als de boer het vroe- ger wél kende? Waarom eet hij het dan niet meer? Vroeger at de boer paardenvlees. In Utrecht alleen al waren er dertien paarden- slagers. Er was zelfs een paardenslagersbond. Nu is er nog maar eentje: paardenslagerij Van Beek op de Kanaalstraat (nr. 109). Een uniek stukje historie, maar vooral ook een zéér ambachtelijk sla- ger. Al meer dan zeventig jaar (sinds 1937) wordt dit familiebe- drijf draaiende gehouden, zelfs nadat er over het voortbestaan werd gespeculeerd; na de dood van W. van Beek. Maar zijn vrouw, dochter en zoon houden de zaak in bedrijf en wanneer ze open zijn (woe, do, vrij 8-18u; za 8-15) is het er meestal een komen en gaan van paardenvleesfans. Terecht.
Om te beginnen is de slagerij be- faamd om zijn gróte specialiteit: de gerookte paardenworst (€9,80 per kg). Je kiest een grote of een kleine, of koopt een halve worst; maar àl- tijd word je een plakje aangeboden. Om te proeven. Verder is er filet américain te koop (€1,45/100g), paardenhaas (€3,95/100g), tar- taar, schenkelvlees, hacheevlees en sucadelappen. Allemaal van wekelijks vers paardenvlees. Het assortiment varieert, omdat het aanbod van paarden varieert. Alleen het paardengehakt is niet puur (30% varken; €3,50/500g), maar wát sappig en mals is het. Hartstikke lekker. En wie kan een ossenworst van paardenvlees (€3,50) laten liggen? Vriendelijke mensen ook, daar niet van, maar wat mij vooral zal doen terugkomen, is het feit dat het om súpervers vlees gaat. Je wéét gewoon dat het hygiënisch is bereid. En omdat niet de hele winkel tjokvol spul ligt, ben je verzekerd van het beste dagaanbod. Moet je dan gaan discussiëren over het wel of niet eten van paard? Want je eet allang paard; het zit in fri- kandellen, kroketten, hamburgers, gehaktballen en overige vlees- snacks....

Einfacheiskrem nach Persischer Art

Bij Persepolis (Kanaalstraat 80-82, Utrecht) wordt voor €2,50 per beker van 200ml, Iraans ijs verkocht. Met de weinig subtiele smaken van saffraan, pistache en rozen- water in een ijsbasis van melk, suiker, slagroom en boter (boter?). Héél lekker. Niet echt romig, vreemd genoeg, maar het smaakt wél echt naar saffraan, pistache en rozenwater. Een voor mij nieuwe maar direct geslaagde combinatie!

Een boek om te verslinden..

Van een goede vriendin, die mij schijn- baar door en door kent, kreeg ik een boek van Jeffrey Steingarten. Ik kende de bes- te man niet, maar dàt is na het lezen van dit boek anders. Want De man die alles at is deels kookboek, deels reisgids, deels biografie en deels een wetenschappelijke studie. In 32 hoofdstukken gaat de culi- nair medewerker van Vogue op zoek naar het geheim achter brood, rijp fruit, alco- hol, vegetarisme, olestra en geslaagde gerechten als choucroute garnie à l'Alsacienne. Elk hoofdstuk is een essay, los te lezen, en interessant op zichzelf; omdat meneer Steingarten op geestige maar deskundige manier een licht schijnt op de meest uiteenlopende zaken. En dat op een manier die laat zien dat eten en koken fééstelijke zaken zijn! Mét recepten.

Goulash

Ik hoef er geen andere woorden aan vuil te maken, dan: heerlijk, heerlijk, heerlijk(e geur).

Karangsari

Nieuwe bijzondere aankoop (wie kan zoiets laten liggen?): pindasambal. Feitelijk is het een door cellofaan omwikkelde plak muk, maar door de smurrie in water of (kokos)melk op te warmen tot een homogene massa, zóu er een heerlijke Indonesische 'sambel pecel' tevoorschijn moeten komen...
Behalve als 'pedas' ook verkrijgbaar in de varianten 'tidak pedas' en 'sedang' (ik weet níet wat het betekent, maar vooralsnog gok ik op 'pinda', 'tikkeltje pinda' en 'hete pinda').

Schelpsalade

Zaterdagavond: verjaardagsfeest. Mét BBQ (ik herhaal: wíe bar- beque't er nou op een bak wáter in plaats van smeulend vuur??!) Aan iedereen was gevraagd iets mee te nemen en ik kreeg de op- dracht 'salade'. Geen probleem. Nadat ik mijn (nu) verjaardags- koekjes had afgegeven, begon ik ijverig aan het mixen van bakjes Johma Coleslaw met gekookte schelpjesmacaroni, gehakte wal- noten en verse rauwkost. Na een half uurtje gepriegel met het salademengsel, stomme kromme sprieten bieslook, oude kaas, een mes en plakjes ei, was 'de schelp' daar. It ain't no fish, maar daardoor was de hongerige meute misschien iets bereidwilliger de opscheplepel in mijn creatie te zetten:

Tevens geschikt voor het Hiroshima-herdenkingsbuffet...

Geboortesuikers - cookie style

In België is het de gewoonte voor kersverse ouders om gesuikerde amandelen (doopsuikers) uit te delen aan vrienden en familie. Zou het dan niet een leuk 'Belglands' cq. 'Nederisch' gebaar zijn om aan twee goede vrienden die sinds enkele dagen met z'n drieën zijn, soortgelijke doopsuiker terug te geven?! Eerlijkheidshalve moet ik vermelden dat noch lief noch ik überhaupt tijd hadden voor een beter cadeau te gaan shoppen; en bovendien heb ik wat uit te de- len dit weekend, want terwijl lief dus naar België is, maak ik mijn eigen sociale rondje en kan dus wel een lading cakejes gebruiken.

En daarmee is het vrijdagavond bakavond. Ontspannend. Van eierdooiers, suiker, gesmolten boter, amandelpoeder, bloem, maïsmeel en cacaopoeder roer ik een schizofreen beslag (au, au, mijn arme biceps), waar stijfgeklopte eiwitten doorheen gaan. Het recept vermeldt geen ideale volgorde, helaas. Post-oven heb ik drie dikke plakken bruin rubberbiscuit, waar ik met een steker rondjes uit steek:

Toevallig kom ik precíes uit met de koekjessteker (3x15), wat meer geluk dan wijsheid is. Mijn koekjes zijn iets te dun om door- midden te snijden en dus besmeer ik de bóvenkanten rijkelijk met restjes boterhampasta (witte chocoladepasta, duo penotti en Côte d'Or pure chocoladepasta). De kleurrijke marsepein is een vondst uit de Kaufland (Thanx, M) en komt handig van pas. Niet dat ik met mijn met pasta besmeurde vingers de marsepein adequaat kan ontwijken, maar dat ge- knoei gaat vast nog helemaal goedkomen wanneer ik aan het glazuren begin...

Rauw eiwit lijkt me niet zo'n optie voor een jonge moeder en dus zeef ik een enorme hoeveelheid poedersuiker (300g) en roer dit met het sap van 1 citroen (plus enkele druppels water) tot het gewenste satijnachtige glazuur. Maar goed ook dat ik citroensap heb gebruikt, want het überzoete glazuur is géén vriendje van zijn naamgenoot op mijn tanden! De koekjes netjes glazuren blijkt ook nog eens geen sinecure (klieder - klodder) en daarom strooi ik creatief suikerconfetti op de minst ondergeknoeide exemplaren. Ik vind het glazuur tòch te overheersend zoet en ben dus dubbelblij dat er ook cakejes zijn zónder wit spul (hoewel later die dag blijkt dat niet iedereen mijn mening deelt).

Rest mij niets anders dan koekjes stapelen in aluminium bakjes:

Restaurant Matsuzaka

Matsuzaka is een Japanse professioneel honkbalspeler, maar daar koop ik in de Steenstraat in Arnhem weinig voor... Wat daar ech- ter wél te halen valt, is sushi bij die andere Matsuzaka; het sublie- me restaurant op nummer 40. Van buiten ziet het er niet bijzon- der uitnodigend uit, om heel eerlijk te zijn, en het is er ook èrg donker. In het voorste gedeelte kun je sushi enzo afhalen, maar slimmeriken lopen door naar de comfortabele rode stoeltjes (pas op: wieltjes) achterin en vleien zich neer om bediend te worden door de supervriendelijke gastvrouw. Onder het genot van een potje groene thee (€3,50) bla- der je dan door de niet-zo-uitgebreide menukaart. Maar in ieder geval áltijd ALTIJD zeewiersalade bestellen: dun gesneden reepjes witte kool met wakame en een verruk- kelijke vruchtendressing (kost €4,50)!! Fris, zoetig, zurig, rubberig; héérlijk! De sushi behoort tot de allerbeste die ik ken. De verse vis smelt op de tong weg in een perfecte balans met zoute soja, aangezuurde lauwwarme rijst en ziltige nori. Hotategai, of- tewel rauwe StJacobsschelpen, zijn mijn gróte favoriet! Orgastisch lekker. De teppanyaki-platen hebben ze in het restaurant vervan- gen door nog meer gewone tafeltjes, waardoor nu ruim zestig gas- ten kunnen genieten van de beste sushi in de wijde omtrek. Overigens is de schaarse verlichting al snel een rustgevende en welkome afleiding na de hectiek van winkelend Arnhem.
.

Geopend van woensdag t/m maandag 17-23u (maar wanneer je ìets eerder bent, doen ze daar meestal niet moeilijk over..)

(update 26.04.2013)

Na diverse all-you-can-eat sushirestaurants in de Gelderse hoofd- stad te hebben uitgeprobeerd, vandaag weer eens 'als vanouds' bij Matsuzaka neergestreken. En dan valt als eerste op hoe het bij de ingang naar olie stinkt. Snel doorlopen naar achteren. Er is één meisje voor de totale bediening en zij moet ook nog alle drankjes inschenken. Het duurt dus nogal. Even naar de wc dan maar, waar je op elke vloertegel blijft plakken. Vaag kan ik me herinneren dat dat de vorige keer ook al zo was. Maar met de hand over mijn hart ga ik weer zitten. De bestelling die we uiteindelijk kunnen plaatsen moet aangepast worden, want diverse gerechten zijn 'op', zoals ook de zeewiersalade met vruchtendressing. Onze buren eten net de laatste portie op. Wat?! Dit is heel vervelend.
Na bijna een uur krijgen we vier loempiaatjes van het huis, omdat we zo lang moeten wachten. Dat is vriendelijk maar inderdaad: we moeten lang wachten. Dat is marketingtechnisch niet zo slim, want als je om je heen gaat kijken valt de troosteloosheid van deze zaal meer en meer op. Jammer, want het zou zoveel beter kunnen. De stoelen zitten niet verkeerd en de sushi is nog altijd GOED, maarrr: die plastic bloemen, het totaal overbodige podium, de plaktegels, het wachten. Gelukkig ben ik in erg goed gezelschap maar zo prijst Matsuzaka zichzelf uit de Arnhemse (sushi)markt..

Kaneeltakken:

Dàt zijn some bad-ass kaneelstokjes!! En ik vond deze al groot!

Baked mung bean cake

Vietnamese mungbonenkoekjes (say what?) uit de Chinese toko in de Steenstraat te Arnhem. Voor €1,40 krijg je twaalf keiharde en vooral overmatig ingepakte (dat wil zeggen: individueel in plastic gewikkeld in een plastic tray in een kartonnen doosje, vacuüm in plastic verpakte) súperdroge, naar vanilleruikende (en smakende) dâu xanh nu'óng. Eerst veel te veel vanille en veel te droog, dan veel te zoet en veel te droog en dan niet eens zo heel erg vies meer... Ingrediënten: mungbonenmeel, suiker, vanille, sojaolie. Wél héél mooi!

Griesmeelvruchtencake

Zo mooi als die griesmeelcake er op de receptfoto uitziet, zo mooi is de mijne niet geworden, hoor. Ik kan schijnbaar geen rechte staafjes marsepein rollen; zelfs niet met behulp van een met poe- dersuiker bestoven aanrecht. En zo kan ik schijnbaar ook geen poedersuiker van marsepeinstaafjes afkloppen, want ik denk dat dan weer met water te moeten afspoelen. Resultaat: kleffe en vooral met name plakkerige marse- peinquasivlechtjes die er alleen door de plakjes èchte sukade ertus- sen, nog enigzins appetijtelijk uit- zagen.
Dat neemt niet weg dat de cake zelf, lekker korrelig met griesmeel, heel smakelijk was. Met gedroogde blau- we bessen en grofgesneden sukade erin. Cadeautje. Voor vrienden die laatst ook met een cake voor óns kwamen aanzetten. Zich toen nog onbewust van het feit dat daarmee voor mij natuurlijk een nieuwe traditie is gezet; elke keer dat we elkaar zien een cake (of taart) of de gastheer/ vrouw bakken. Nu maar hopen dat ze de hint oppikken...

Griesmeelvruchtentaart uit Gebak, nieuwe stijl (p.72)

Het Sociale Kookboek

Lag er vandaag opeens een kookboek in mijn postvakje op het werk. Huh?! Wie heeft dat nou gedaan en hóe is die persoon er achter gekomen dat ik een kookblog heb? Wat leuk! Zie ik dat er in de andere postvakjes net zo'n kookboek ligt. Heeft dus iedereen zo'n presentje gekregen. De gulle gever blijkt mijn werkgever, omdat het schijnbaar de Internationale Dag van de Verpleging is (en nee, ik ben geen verpleegkundige).

Heel leuk schrift vol favoriete recep- ten van sociale werkplaatsen en overi- ge instellingen waar mensen met een beperking (geestelijke, lichamelijke of anderszins) koken voor elkaar en hun gasten. Zo leer ik dat André (en Nelis en Heintje) een speciaalbiertje is, ge- brouwen door mensen met psycho- sociale of psychiatrische problemen. Plus dat er zoiets bestaat als jongde- menterenden (daar moet je toch niet aan denken) en dat zij bij DeJutterij uitblinken in de vervaardiging van heerlijke taarten, die dan weer te bestellen zijn. Zou het mogelijk zijn om in plaats van zèlf 'eitjepreitje' te maken, op de één of andere manier een stoel te bemachtigen in het huiskamerproject "Het Trefpunt" van zorgcentrum Riekerhof; waar gerechten uit vroeger tijden worden gekookt?!

Bourgondisch vlees van het rund

Ik had er een tijd voor nodig, maar ik heb het er inmiddels hele- maal op: stoofschotels. Zacht smeuïg draadjesvlees door-en-door gaargestoofd in een rijke saus, die doortrokken is met de subtiele smaak van stukken groente en kruiden. Zoveel klassieke (familie)recepten. Zoveel combinaties mogelijk. Het sudderende gerecht, klaar te maken op een moment dat je er even tijd voor hebt, doet het hele (beneden)huis heerlijk geuren. De bereidingsduur komt niet op een minuutje meer of minder en de hoeveelheid is door toevoeging van een extra uitje of een onsje meer vlees eenvoudig uit te breiden. Eén grote pan stoofschotel voedt acht tot tien per- sonen (en beteken dus vier keer diner voor twee) en als je door het laatste restje wat meer groente hakt, kun er meestal zelfs nog een vijfde keer van eten.

Vandaag op tafel: boeuf bourguig- non. Aangebakken stukken vlees gaan met sjalotten, worteltjes en een halve fles rode wijn in een gietijzeren pan de oven in (met deksel). Na een uurtje of twee is het vlees diep roodbruin van kleur, waarna de saus nog verder ingekookt kan worden voor een intensievere smaak. Lekker, hoor. En dat restje wijn komt ook wel op...

Teenloos

Kleine knoflookbollen (doorsnede ca. 4cm, hoogte idem), gevon- den in - waar anders - een toko op de Kanaalstraat. Maar soms ook te koop in een klein gevlochten mandje bij Aldi of Lidl. Eén 'aglio monobulbo' is niet zoals gebruikelijk opgedeeld in tenen, maar bestaat uit één bol. De smaak? Identiek aan de reguliere look.

Oude stijl is nieuwe stijl

Kookboeken verouderen; ik maak mezelf niks wijs. Je kunt nog zo enthousiast de mooiste recepten- bijbels aanschaffen, hun stijlvolle plaatjes in technicolor zullen er over een jaar of wat, ouderwets en vooral oubollig uitzien. Dat merk je duide- lijk in kookboeken die bij de Slegte en overige boekendiscounts voor een prikkie liggen te vergelen; welke culinair fotograaf maakt er tegen- woordig nou nog een foto met zo'n opgevouwen theedoek in stemmig roodwit-blokje op de achtergrond?

Deze A4-formaat paperback "Gebak in nieuwe stijl" (uit 1988) is zo'n achterhaald geval. De foto's detoneren in hoofdkleuren boerenbruin en hollyhobbygeel, maar tòch zal dit boek in mijn keuken blijven staan. Omdat er gek gebak in staat (kruidige sherrytaart, pijnboompittenrol of karnemelkkoek); elk recept precies één pagina beslaat en er bovendien een grote zo-moet-'ie-er-uit-komen-te-zien-foto naast de tekst prijkt; maar vooral om- dat geprobeerd is smakelijk gebak te creëeren dat niet zo rijk is aan suiker en vet. Moscovisch gebak dus bijvoorbeeld (= luchtige cake van eiwitten) of tahoetaart. Een zeer uitgebreide selectie taarten, cakes, theebroden en gebakjes.

Exotische verrassing

Wat de Kanaalstraat is voor Turkse (en Marokkaanse) toko's, is de Amsterdamsestraatweg voor Chinese (en Turkse en Marokkaanse) toko's. Yep, in Utrecht is het góed inheems boodschappen doen en Oriental (Amsterdamsestraatweg 297-301) is hèt walhalla voor aankopen in de Chinese, Japanse, Surinaamse en Indische sfeer. De supermarktketen (met vestigingen in o.a. Groningen, Arnhem, Breda, Rotterdam en Beverwijk) is gespecialiseerd in Asian food, non-food en versproducten en verkoopt zowel in Nederland als Spanje.

Een kort rondje langs de schappen: levensmiddelenkleurstof, véle vele sauzen, sambals, garnalenbouillon (36 blokjes €1,65), bapao- meel, Aziatische limonades en bier, bakmixen (zoals mix voor gestoomde cake met zwarte kleefrijst), gedroogde ananas, green tea jelly, ca. 40 soorten noodlesoup, exotische conserven, zaden en noten, een heel gangpad vol ongebakken kroepoekvariaties (en dan nóg een vol rek met gebakken kroepoek), koekammonium, tapioca, citroenzuur, oerdi, bonen, kokos-en palmolie en niet te vergeten de ruime selectie verse groente en fruit met klinkende namen als bv. kangkong.

Ik kom er zelf vooral voor de diepvries sojabonen (450g €1,85), die geblancheerd of gewokt gaandeweg mijn geliefde doperwtjes lijken te vervangen. Maar de vele andere produkten die de koel- vitrinewand sieren (zoals een vegetarische vis van ik-durf-niet-te-kijken-welke-ingrediënten) wekken eveneens de eetlust op. Zo ligt er naast geraspte tayer (voor je eigen broodjes pom), zoutvlees, bakkeljauw maar ook Surinaamse bloedworst en Surinaamse kroket in de vriezer. Ik zie juruk puruk liggen (limoenbladeren €1,25), roti's, ingevroren jong kokosnootsap, pasteitjes, bapao's, dimsums, deegwaren (pastry) plus de meest uiteenlopende desserts: mochi, riceballs en exotisch ijs van taro, jackfruit of durian.

Open van ma-vr: 10-19u, za 9-19u, do 10-21u.

Flirten met de Turkse traditie

Bij de Turk om de hoek worden huisgemaakte merguez (worstjes) verkocht. In een grote blauwe plastic teil liggen ze je tegemoet te stralen, ingelegd met grofgesneden ui en paprika. Wat past daar nou beter bij dan couscous. Bloemkoolcouscous, wel te verstaan; wederom een voltreffer uit de Allerhande...

Je kan er ook een frikandel van de buurtsnackbar bij eten; dan hoef je je eigen gasfornuis niet eens aan te zetten. Handig ook voor een zomerse picknick (het is nog wel geen zomer, maar met temperaturen als vandaag is de lente ook goed).

De Zalm te Gouda

Werken in Gouda heeft zo zijn eigen u- nieke voordelen: behalve de heerlijke Goudse stroopwafels (en de vele kaas- handelaren, niet te vergeten), is er het historisch centrum met als centraal middelpunt de markt met zijn waag. En laat nou net het überhippe (lees: pretentieuze) terras van visrestaurant De Zalm precies uitzicht bieden op deze waag, want de eeterij zit er recht naast (Markt 34).

DeZalm is dagelijks geopend van 9.oo tot 1.00u (zondag van 11-1u); de keuken sluit om 22.oou. Maar, afgezien van het uitzicht, kóm je hier juist voor de keuken. Zo aten wij er pompoenbavarois met groene paprikadressing en een rijk gevulde maaltijdsalade met gerookte zalm en garnalen. Het grand dessert (€12,50) is helemáál 'to die for' en bovendien was het per- soneel zo vriendelijk om seizoensnagerecht asperge panna cotta met mangochutney (zie vork) er gratis bij te serveren, omdat ik gevraagd had om een compilatie van álle toetjes.

Het is tevens mogelijk om een 3, 4 of 5-gangen verrassingsmenu te bestellen, maar waarom niet zelf een keuze maken uit de veel- belovende kaart?!

Route Nederland: de Kanaalstraat

Behalve vergeten groenten, is de Utrechtse Kanaalstraat ook dé plek voor vergeten woorden. Zoals optassen. Doordeweeks zie ik, op de fiets richting CS, de ijverige handelaren vanaf zeven uur 's ochtends hun koopwaar hoog optassen voor en rond hun toko's (de Kanaalstraat telt er maar liefst achttien!). En tegen sluitings- tijd (soms zes uur 's avonds, soms wat later;als ik op diezelfde fiets uitgeput terug naar huis peddel) liggen de verse waren nog altijd hoog opgetast, omdat er op de Kanaalstraat nooit een einde lijkt te komen aan de aanvoer van kleurrijk groente en fruit. Van het stoepje voor de kapper wordt dankbaar gebruik gemaakt door de groenteman ernaast, die tomaten en paprika's (€1,45/kg) uitstalt alsof de kassen leeg moeten.

En op zaterdag, als ik me met lege boodschappentas een weg baan door het bizarre verkeer en de vele mensen, verheug ik me op de aankoop van culiositeiten als kamelenmelk, notenkruid en artis- jokstengels (nou ja, die laatste misschien niet...). Ik sla mango's in (3 voor €1) en amandelen (€4,25/kg!) en laad mijn tas vol met sinaasappels, dadels, groente. Verse kruiden per bundel slechts veertig cent (peterselie, munt, koriander) en óveral ruikt het heerlijk: de zoete geur van rijpe aardbeien vermengd zich in mijn neus met de alom aanwezige geur van versgebakken brood (zo'n klein stukje Utrecht; zés bakkers). Dat ze elkaar niet kapot concur- reren... De vroegere arbeiderswijk is overgenomen door Turken, Marokkanen en Surinamers, maar ook Nederlandse middenstan- ders weten zich staande te houden: de sigarenhandel, de slijterij (er wordt hier uiteraard ook Marokkaanse wijn verkocht) en natuurlijk de paardenslager. De allochtone traitteur naast de Islamitische slagerij verkoopt in eigen beheer geproduceerde niet-brokkelende oude kaas (Oud Lombok, €11,90/kg) en waar anders dan de Kanaalstraat vind je geitenvlees? Honger lijd je hier niet, en anders koop je toch gewoon een warme bloedworst (€2) bij Amar (wel snel wezen, eind dit jaar houden ze ermee op)?! Het is mijn wekelijkse fitness-sessie om alle aankopen veilig thuis te krijgen en de dagelijkse uitdaging om alles opgegeten te krijgen voordat het weer zaterdag is...

Overigens is in juli en augustus zoals te verwachten de halve Kanaalstraat dicht; zeker met volle wagen richting mediterranée.