Artichaut d'autre façon

In de toko vind je altijd wel iets raars. Meestal niet dure culiositeiten, waarvan je ei- genlijk niet weet wat je er mee moet, maar wat simpel té interessant lijkt om te laten liggen. En zo kwam ik vorige week thuis met deze groene stengels, na een wan- deling op en neer over de Kanaalstraat (U). Ik dacht eerst dat het bleekselderij was (wat ik niet lust) maar daarvoor waren de blade- ren te zilvergrijsgroen. Het bleken artisjokstengels en volgens een toevallige voorbijganger geschikt voor wok, salade en soep. Een Marokkaanse collega vertelde me dat ze ook niet wist hoe deze stengels heten, maar dat de gare groente op de tong wegsmolt. Ik dus aan het schillen. Afblancheren en door een vleessaus geroerd. Bah! Bitter. Hard. Vies! Waarschijnlijk niet goed geschild ofzo, maar in ieder geval bij deze het einde van een culinair avontuur.

De kans is overigens klein dat ik dit ooit ga lusten, omdat je schijnbaar iets een keer of twintig moet proeven alvorens je hersenen klaar zijn het onbekende te omarmen als 'lekker'. En zover ben ik met bleekselderij niet eens, laat staan dat ik dit gekke spul nog negentien keer ga bereiden...