Bij Super de Boer zijn biologische (Wellant) appels van een lokale teler (uit Vleuten) te koop en hoewel ze al naar mijn winkelmandje zijn overgebracht, pieker ik nog over een mogelijke culinaire toe- passing. Maar gezien de lange lijst appeltoetjes uit eigen keuken, ligt het genre voor de hand. En wàt vind ik in De Keuken van NL en België? Appelepap (wat schijnbaar ook 'dwaasheid' betekent, zie woordenboek).
Ach ja. Wie maakt er tegenwoordig nog (zelf) pap, behalve brinta en bambix? Terwijl hier in den lage landen hele volksstammen zijn grootgeworden op pap. Eigenlijk is deze appelepap niet veel meer dan zelfgemaakte appelmoes (van 300g appels met 50ml water), op smaak gebracht met 2tl gemalen anijszaad en een beetje pittig kardemompoeder, wat gepureerd wordt met 450ml karnemelk (3 koppen). Deze moes wordt al roerend vermengd met een klontvrij 'papje' van 60g bloem en nog eens 300ml karnemelk, waarna de pap op middelhoog vuur na enige tijd begint te verdikken en te binden, op een instabiele papconsistentie achtige manier. Flinke lepel keukenstroop (of honing) erdoor en de appelepap is klaar. Genoeg voor acht personen, zelfs.
Schijnbaar wordt ook de pap zelden zo heet gegeten als ze wordt opgediend: au, au. Maar na enig afkoelen begin ik de karnemelkse appelepap voorzichtig weg te lepelen. Want wat de boer(in) niet kent, dat eet ze niet, natuurlijk. Maar, ja, lekker. Het is pap met appelmoessmaak. Ja, eigenlijk wel lekker (hoewel misschien niet twéé eetlepels stroop per bakje...): vanaf de eerste hap smaakt de mondverwarmende smeuïgheid naar zoete stroop - daarna smaakt het zuur - dan naar appelmoes - en dan weer zuur. Zoetzuur. Als in appelzoetzuur. Met een lichte karnemelk ondertoon. Mijn disge- noot prefereert de pap met honing. En oppelepop is de appelepap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten