Zout op mijn (ananas)huid

Mr. Ramsay heeft mijn aandacht weer getrokken. Ik zag hem in de weer met -wat nog het meest leek op- zand en hij besmeerde hiermee een complete ananas. Waarom zou hij dát nou doen? Proef op de som:

Men neme een mini-ananas. Steek een tiental kruid- nagels tussen de stekels van de schil (dit is een der- mate plezant werkje, dat ik het aantal opschroef naar vijftien). Meng één à twee losgeklopte eiwitten (of drie) door ca. 750g grof zeezout, tot een bewerkbare brij ontstaat. Probeer met veel pijn en moeite de ananasschil compleet (!) met een dikke laag zoutbrij te bedekken en plaats het ananasje op een verhoginkje van zoutblubber in een ovenschaal.

De ananas 20 tot 30 minuten garen in een voorverwarmde oven van 190°C en er dan het opgedroogde zout goed vanaf bikken (anders kan er wat zout óp het vruchtvlees terecht komen en het is eigenlijk bedoeld als een zóet gerecht!) De ananas doormidden snijden en in kwarten (of de helften daarvan) serveren. Níet de 'harde kern' wegsnijden, want die is in de oven mooi zacht en eetbaar geworden!

En wat is dan het resultaat? Een hoop werk, dàt sowieso (want denk maar niet dat die zoutbrij op simpele wijze aan de ananas te plakken is; en dan heb ik het nog niet eens over het bijkans verloren gaan van de ovenschaal door de aankoeking met uitgehard eiwitzoutcement). Bovendien lijkt het ondoenlijk om enige contaminatie met het zout te voorkómen...
Maar al bij het doorsnijden van de vrucht valt op hoe het sap er bijna uit explodeert. Zó sappig. De geur is heerlijk en de smaak dito. Het grappigste vond ik het dat de ananas'blaasjes' bij doorbijten 'poppen', à la rice krispies. Uiteindelijk is er niet veel ananas te happen, want het meeste is natuurlijk schil bij zo'n klein ding, maar ik kan me voorstellen dat je er behoorlijk de blits mee maakt! Dus ik moet het Gordonnetje wéér nageven...