Wafelenbak: gralijk lekkere Belgische wafels!

Gisterenmiddag kwam ons groepje van de opleiding bij elkaar. We hadden elkaar al een tijd niet meer gesproken; ja, af en aan in de wandelgangen, maar niet écht. Om de schade in te halen hadden D. en E. het lumineuze plan opgevat om een authentieke wafelenbak te organiseren. Ik, als Hollandse leek, was direct enthousiast: ik zou getuige zijn van een stukje Belgische cultuur, zoals zelden door een niet-Belg ervaren!! Dat was medio september, dus schijnbaar duurt het dik twee maanden om een groep van elf bij elkaar te krijgen. Bovendien had het nog wel wat voeten in aarde alvorens deze stapel wafels er was om onze buikjes te vullen:

L. bleek degene met hét recept voor échte Belgische wafels; afhandig gemaakt van haar oma (B: bomma). Zij en ik arriveerden twee uur voor aanvang ter plaatse (bij E.); zij met alle ingrediënten om haar deegkunsten te vertonen, ik met pen en papier om ze haar afhandig te maken. Zo kwam ik tot hét únieke originele bommarecept:

Na enig gesoebat over de hoeveelheden (iemand opperde 10kg bloem), verdubbelden we de porties van het recept voor een vijftigtal wafels. Bovendien besloten we twee degen te maken: één origineel gistdeeg en één snel deeg voor een 'rappe hap' met zelfrijzend bakmeel en spuitwater.
L. bleek perfect in staat twee dingen tegelijk te doen, terwijl E. en ik onze handen al vol hadden aan de schier onmogelijke taak om het deeg homogeen te mengen. Handige tip: plaats een vochtige doek onder de deegkom om ronddraaien van de bak te voorkomen. Ons gistdeeg in de groene emmer werd, afgedekt met een droge doek, in de buurt van de verwarming (B: chauffage) gezet (liever nog op een Leuvense stoof); waarna we ons waagden aan de deegvariant met spuitwater (in de rode teil).

(Dus nee, dat zijn geen deegklontjes, maar koolzuurbubbels:)

Dik een uur heeft het gistdeeg nodig om te rijzen tot het in volume is verdubbeld, dus was er tijd om ondertussen met bakkerszoon J. de bakstrategie door te nemen. Ik had al begrepen dat je voor een goed gebakken wafel niet zomaar elk wafelijzer kan gebruiken en de meeste mensen die ik sprak, zwéérden bij het door hún moeders gebruikte ijzer van het merk Nova. Dergelijke apparaten waren voorhanden, dus het grote bakfestijn kon beginnen (dit ijzer van Philips bleek echter onovertroffen):

Wafelbeslag in het wafelijzer gieten (ga er maar gerust van uit dat de eerste wafel mislukt!); het ijzer sluiten en rustig wachten tot de rook begint op te stijgen en de geur van vers gebak zich door de ruimte verspreidt. Kundige wafelbakker J. bleek geduldig te kunnen wachten op een gare wafel,

maar dat geldt zéker niet voor iedereen.
Bij voortijdig openen van het ijzer, is er een gróte kans dat de wafel kapotscheurt en aan de wafelplaten blijft plakken, wat allerhande gepeuter en gepruts tot gevolg heeft om de aangebakken resten deeg weer te verwijderen. Dít deeg bevat van zichzelf al voldoende vet om plakken aan het ijzer te voorkómen; dus daarmee nauwelijks problemen!

Ook het te ruim vullen van het ijzer geeft problemen, want het door de warmte expanderende beslag loop dan heerlijk over: geeft eveneens geknoei (B: gesmos)! Enig Fingerspitzengefühl is dus van onschatbare waarde, maar na een wafeltje of tien heeft zelfs de meest onervaren bakker het trucje wel door, waarna je een werkelijk verrukkelijk knapperige goudbruine wafel krijgt. Twéé zelfs. Warm natuurlijk het lekkerst met goed veel (poeder)suiker, slagroom en kersen (geen chocoladesaus? géén chocoladesaus? GÉÉN CHOCOLADESAUS?!)

Ikzelf geef bij verre de voorkeur aan het gistdeeg boven het 'rappe hap' deeg, hoewel dat laatste wèl ingevroren blijkt te kunnen worden. Want met deze hoeveelheden hadden we uiteraard nog "een beetje" beslag over (E. en ik hadden uitgerekend dat iedereen tien wafels of meer zou moeten hebben gegeten...)

["gralijk" is overigens Wetters super súperlatief voor "héél erg"]