Peer in kaneelgelei

Eerste kerstdag, zondag 25 december '11. Op bezoek bij de familie van. En we mogen elk iets klaarmaken. Carte blanche, want er is niet echt goed iets afgesproken. Jeuj; dat betekent dat ik over de top kan gaan! En dat doe ik dan ook. Ik produceer maar liefst vier gerechtjes: Japanse slarolletjes, zalmspiralen, bloemkoolmousse en deze 'peren in kaneelgelei':

In een bijna-vergeten kookboek van Tip (Proef de Winter), wat op de plank stof staat te vangen, spreekt de foto van volle wijnglazen met een kaneelstokje erin me direct aan. Kijk. Dát is nou feestelijk. Leuk!
En eigenlijk best makkelijk te maken: 1l appelsap met 8 (stiekem 9) kaneelstokjes (en 2 steranijs) en een stuk sinaasappelschil tegen de kook aan laten trekken. Goed uitgeknepen, geweekte gelatine (12 blaadjes) en 6el ahornsiroop erdoorheen roeren en daarmee acht glazen (€0,79 per stuk bij de BigBazaar) met elk een kwart stuk sappige peer, vullen. Nou ja, vullen. Ik kom wel mooi tekort. Maar daar valt nu niks meer aan te doen. Meer appelsap heb ik niet en als ik teruggiet en aanvul met water of (rooibos)thee, verlies ik niet alleen smaak maar heeft ook de gelatine te weinig kracht. En meer gelatine heb ik niet. Nou, zo moet het dan maar.

De glazen met gelei worden op de mooi gedekte kersttafel naast de borden gezet. En vormen aldus een geinige verrassing, omdat men een aperitiefje verwacht maar uiteraard laten de geleerde peertjes zich niet uitschenken. Haha.

In de lekker frisse appelgelei met geurig kaneelaroma valt de ahornsiroop een beetje weg. En helaas zijn de peertjes (Doyenne du Comice) wat ingedroogd. Mijns inziens was een stoofpeertje nóg beter geweest. Sommigen vinden de smaak niet sterk genoeg (twee stukken peer beter?) en er wordt gevraagd of je "dat stokje" ook moet opeten.. Maar toch erg lekker en daarbij bijzonder feestelijk. Had ik eetbaar glitter in huis gehad, zou het zéker door de gelei zijn geroerd!