Ben je gek als je 'even' op en neer rijdt naar Oostenrijk om met goede vrienden vier dagen in een huisje ergens te gaan zitten (en de te steile hellingen te bewandelen)? Ben je dan gek als je van die in totaal vier dagen er ook nog eens twee nodig hebt om er te komen (en weer vandaan te gaan). Lees: werken, 1 dag rijden, 2 dagen Oostenrijk, 1 dag rijden, weer werken. Is dat (te) gek? Ík vind uiteraard dat het het waard was, want we waren in uitstekend gezelschap en er lag sneeuw op de bergtoppen. Die laatste zagen we vanuit ons bed, tenminste... als de gordijntjes open waren en inderdaad; het waren van die gordijntjes in een stemmig roodwit ruitje. Wat eigenlijk wél gek was, of in ieder geval té gek was de suikervetcreatie die ik dacht te moeten maken in de vorm van een mega chocolade-noga-amandel-taart die érg lekker was maar als een blok op de maag lag.
Van een heerlijk zacht soepel deeg rolde ik (thuis!) zes vierkante lagen, die bestrooid met amandelschaafsel één voor één werden gebakken. Niet zo'n klus als het lijkt, want binnen tien minuutjes is zo'n laag goudbruin. De ware uitdaging lag dit keer in de crèmige vulling, die ik volgens deze bakencyclopedie zéker zou krijgen als ik maar boter en een ei zou mengen (ik kan je zeggen: "dat mèngt níet!") om daar vervolgens gesmolten noga doorheen te mengen. Nou wordt (au-bain-marie) gesmolten noga a. nogal plakkerig en b. van het vuur keisnel weer hard. En dan heb ik het nog niet eens over de stukjes noot en vruchten die elke mogelijke smeerbaar- heid van de vulling uitsloten, plus het feit dat 200g noga nog niet genoeg was voor één laag (en ik had er dus minstens vijf nodig)! Maar ondanks al deze ontegenzeggelijke drempels ontstond uit de rauwe ei-met-boter-smurrie na toevoeging van de warme noga een lékkere romige substantie, waarmee ik dus één koeklaag be- streek. En toen was het spul óp!
Snel bij Appie zakjes banketbakkersroom gekocht. Van die alleen-nog-water-toevoegen-rotzooi, maar het mocht van mezelf, want het was een noodgeval; ik was al bezig met een taart die de dag daarna mee moest in de auto en dat ding móest af. Zo kwam ik op een onderste laag van alleen gesmolten (en weer hard geworden) noga, een laag nogacrème en lagen banketbakkersroom. Stapelen die hele hap en overgieten met gesmolten chocolade. Versieren. En een hele nacht in de koelkast laten opstijven.
Het was natuurlijk wél een beauty. En absoluut een taart waarmee je ten tonele kan verschijnen. Ik maakte er volgens mij ook abso- luut indruk mee (op de in de eerste alinea beschreven manier), maar het gróte aantal calorieën zorgde er toch duidelijk voor dat ieders voorkeur na portie één uitging naar lichter voedsel zoals croissantjes... Gek genoeg werd vooral de onderste (puur noga!!) laag geprezen. Minpuntje: van de heerlijke knapperige koek was in het eindresultaat niet meer over dan zachte biscuit. Pluspunt: één taart maken, genoeg voor een complete familiereünie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten