Trekdropijs

Sinds mijn verjaardag is het zonnig, veel-te-warm-voor-de-tijd- van-het-jaar, enthousiasmerend lenteweer. Strakblauwe lucht, krachtig zonnetje. IJstijd, zeg maar.

Restaurant Greetje uit (Peperstraat 23) Amsterdam, anno 2005 geopend door Greetje Loven op 't Root (ik verzin het niet!), heeft haar eigen kookboek. Ach ja, wie niet, tegenwoordig? (nou, ik, helaas) Maar omdat dit kookboek is getiteld: "Neêrlands roem - koken als Greetje" en omdat ze het op de kaft alweer hebben over 'ambachtelijke producten', blader ik het in de selexyz toch even geïnteresseerd door. Over het algemeen verleidt het me niet genoeg, maar van dat recept voor trekdropijs trek ik wél een foto (foei, plagiaat).

Tomtidomtidompom. Op het vuur pruttelen 15 trekdroppen in 2dl slagroom tot ze gesmolten zijn. Ziet eruit als gesmolten asfalt; wát een blubber. Maar het ruikt héérlijk!
Ondertussen moet ik van Greetje suiker met 300g eierdooiers tot een luchtige crème kloppen. Ik tik één eitje kapot en vang het geel op. Já hoor; 1 dooier weegt 12 gram. Dus ik heb 24 dooiers nodig? Haha; ik dacht het niet (en wat dan te doen met 24 eiwitten?)! Ik doe 4 dooiers met 75g suiker, maar houd dezelfde hoeveelheden voor room en trekdrop aan (want dat staat al te pruttelen). Met dank aan mijn nieuwe oude ijsmachine van de kringloop: blij mee!!

Het duurt wel even voordat mijn dropvla bevroren is en dan nog heeft het meer de textuur van bevroren vla dan van koud ijs (een subtiel maar opmerkelijk verschil). Maar het spul ruikt en smáákt vol naar trekdrop en is gitzwart van kleur. De trekdroppen smelten vond ik eigenlijk nog het allerleukste en het 'ijs' wordt door de min- naar meer gewaardeerd dan door mij, dus dat is feitelijk ook mooi meegenomen.