Gepocheerde kreeft

Ha ha! De slimme boodschapper gaat direct na de feestdagen (lees: 2 januari) naar de supermarkt om met korting delicatessen in te slaan. En daar scoor ik zowaar ik hele kreeft, uit Canada, voor een schamele vijf euro. Ta da!

De kreeft ligt een tijdje in mijn diepvries. Ik ben 'm niet vergeten, maar wat moet ik er eigenlijk mee? Ik heb nog nooit kreeft gegeten, laat staan klaargemaakt en ik weet niet zo goed hoe dat moet. Lees: ik weet níet hoe dat moet. Gelukkig weet Gordon Ramsay het wel en ik besluit het beest volgens de aanwijzingen op de verpakking op zijn rug liggend te ontdooien ("om de natuurlijke sappen in het product te bewaren"). Daarna zal Gordon er mij wel doorheen slepen, dunkt me.

En dat is aanvankelijk ook zo. Ik maak een groenterijke bouillon waarin ik de kreeft gaar pocheer. Tot 'ie felrood ziet dus. En daar ligt 'ie dan te dampen. En nu? Gordon's instructies snap ik niet zo. Nou, dan maar het mes erin (dat meteen bot is; wat is zo'n kreeft hard).
Met moeite schraap ik enkele stukjes kreeftenvlees uit vooral het staartstuk. De enge ingewanden (die natuurlijk kapot zijn na mijn quasi dappere mesactie) en stukken pantser behoeden de oogst van meer eetbaars.

Op het bord gekookte krieltjes met oude kaas, rucola en vinaigrette (voor de gelegenheid wordt een flinke scheut vinaigrette met rucola fijngemalen tot geurige groene dressing). Daarbij voor ieder twee stukjes kreeft en een schaar. Die ik verder niet open kreeg, maar wel mooi decoreert.

Met de notenkraker gaan we aan tafel elk zo'n schaar te lijf. Daar komt nog een aanzienlijke partij 'vlees' uit tevoorschijn en het is ook best lekker allemaal, maar de teleurstelling van mijn absolute onkunde (cq. onwetendheid) doet de decadent bedoelde ervaring in het water vallen. Als troost (en maagvulling) eet ik een halve chocoladereep als toetje op. Mijn tafelgenoot laaft zich dankbaar aan de andere helft. Eerst maar een keer kreeft in een restaurant bestellen en volgend jaar slaap ik op 2 januari gewoon lekker uit!