Citroentagliatelle met gepocheerde zalm

Diner alleen. Helemaal niet zielig, maar juist een moment om het er even van te nemen. Want er moeten nog stomme losgetornde kledingstukken versteld worden (waar ik dan een filmpje bij kijk) en om mezelf voor zoiets op te laden heb ik brandstof nodig. Dus moet de avondmaaltijd lekker zijn, liefst met hoofdletter L.

Uitje fruiten in boter. Afblussen met witte wijn, visfond (of in mijn geval scheut kokend water met een lepel kreeftenbouillonpasta) en kookroom. Citroenrasp erbij (dankzij mijn fijne Microplane) en het sap van een halve citroen. Ondertussen een stukje zalm pocheren in wijn, visbouillon en citroensap (van die andere helft). Beetgare tagliatelle (de buurtsuper om de hoek heeft geen pappardelle in het assortiment en ik eet per definitie geen kabeljauw, want dat is een bedreigde diersoort) door de roomsaus roeren samen met wat ringetjes prei, geraspte verse mierikswortel en het laatste stukje blauwschimmelkaas. En uitserveren. Ting, ting, ting.

Zo zuur als één lepel saus op zichzelf is, zo prettig friscitroenerig is een hap mét pasta. Dat scherpe van de blauwschimmel vind ik er erg lekker bij. De lange slierten laten zich niet zo gemakkelijk om mijn vork rollen en ik mis duidelijk verse kruiden (peterselie, bijvoorbeeld), maar verder is het erg lekker. Een beetje karig qua groenten, maar dan eet ik wel een mandarijntje als toet. En wat vind ik mijn blauwe boerenbonter bord mooi!