Dit is feitelijk het verlate vervolg op een berichtje van bijna 2 jaar geleden, waarin ik zei wel eens uit te willen proberen hoe lekker zelfgemaakte nasi goreng is. Want geef nou toe, die volgestampte witte bak die je bij de Chinees afhaalt; dát is toch geen nasi? Dat is vettige opgebakken rijst met wat prei en ham. Op z'n tijd natuurlijk ook best goed weg te happen, maar authentiek? Nou, nee. Dus nu zitten al bijna twee jaar 'n aantal recepten voor nasi in de pijplijn; en er is schijnbaar maar een beperkte tijd waarin een mens zichzelf en zijn (haar) goede voornemens nog serieus kan nemen en bij mij ligt die grens blijkbaar bij twee jaar:
Laat je in ieder geval niet afschrikken door de schijnbaar erg grote hoeveelheid kruiden en specerijen (en vlees), want op een heel pak rijst mág er ook wel wat spul bij. Ik zou zelf zelfs nog zeggen dat er gerust nóg meer zout en peper doorheen had gemogen (níet meer sambal, hoor, dát zul je mij nooit horen zeggen), want de nasi was om eerlijk te zijn niet goed afgekruid (en je roert niet even snel wat extra zout door een gigantische wok nasi goreng). En belangrijk volgens mij om de rijst niet te gaar te koken.
Maar verder helemaal goed. Lekker veel in één klap; dat is altijd fijn. Goed combineerbaar met diverse gerechten; maar met wat atjar, uitjes en kroepoek ook op zich een prima maaltijd. En met dat je-ne-sais-quoi Indische smaakje wat mij persoonlijk altijd zo goed bevalt. Kijk. En dan heb je nasi goreng. Wat dan weer in zo'n plastic wit bakje van de Chinees kan om fijn in de diepvries te wachten op een volgende gelegenheid. Cirkel weer rond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten