Butterscotchtaart

Zondagmiddag, bakmiddag. Zeker als je al een tijdje van deeg en oven bent weggebleven, zoals ik. Maar... geen eieren in huis en omdat het weer te wensen overlaat, heb ik ook duidelijk geen zin om een tocht naar de avondwinkel te ondernemen, om eieren van dubieuze versheid te gaan kopen. Op zoek dus naar een recept waarvoor geen eieren nodig zijn en dan stuit ik zowaar op een heerlijk uitziende 'butterscotchtaart'. Meteen een goed excuus om de zo lang gezochte en uiteindelijk in de Bioplanet (biosupermarkt) gevonden ruwe melasse uit te proberen:

Het deeg voor de korst bestaat volgens het recept enkel uit bloem en boter. Nou, dat lijkt mij een beetje 'droog'. In plaats van bloem kies ik voor kastanjemeel (gemalen tamme kastanjes) en de boter smelt ik, hoor, ik heb geen zin in moeilijk geknoei met harde koude boter. Met wel iets meer dan de voorgeschreven 2-3 eetlepels water, vorm ik uiteindelijk inderdaad een homogeen deeg, wat ik zowaar kan uitrollen. Ik bekleed een ingevette taartvorm.
FOUT 1: de springvorm in onze keukenkast (en ja, ik heb er maar 1) heeft een doorsnede van 28cm en is dus nogal groter dan de 20cm die is gewenst. Van dat formaat heb ik wel een boterkoekvorm liggen, en dus strijk ik mijn boter in deze laatste vorm uit.
Een kwartiertje blind bakken in een voorverwarmde oven. So far so good.
Mijn kapotte handmixer is nog altijd niet vervangen, maar dapper pak ik garde en kom en begin met het afwegen van 175g melasse. Niet dat dat eenvoudig is, want het stroperige suikerspul plakt aan ALLES en het komt natuurlijk niet gewoon in een pot van 175 gram. In de weegschaal plaats ik een plastic boterhamzakje en daarin giet ik de melasse tot iets meer dan de aangegeven hoeveelheid (ik reken op enig verlies bij overbrengen naar de mengkom). Zakje vervolgens uitknijpen boven de mengkom (gaat goed) en vermengen met een klein blikje gecondenseerde melk. Gecondenseerde melk is overigens hetzelfde als geconcentreerde melk!
FOUT 2: de ene melasse is schijnbaar de andere niet en bij openen van mijn pot ruik ik een aangebrande, licht zoute (?) stroopgeur. Moeilijk te omschrijven hoe het precies smaakt, maar ik weet zeker dat ik de geproefde melasse aan mijn vingertop niet lekker vindt, want bitter!!
Vijf minuten moet ik kloppen met een electrische mixer, tot melasse en gecondenseerde melk samen beginnen te verdikken. Ik schakel mijn lief in om mij af te lossen, hem in het vooruitzicht stellend van een verrukkelijke butterscotchtaart als beloning.
De nog warme, gebakken taartbodem vul ik met het melassemengsel. Het moet nog tien minuten de oven in, waarna een prachtige gerezen pudding tevoorschijn komt. De geur schrijf ik weg als ondefinieerbaar...
FOUT 3: mijn lief geloven als hij zegt dat het mengsel misschien nu bitter smaakt, maar eenmaal gebakken waarschijnlijk wel lekker zal zijn.

Oh nee, ik krijg de taart helemaal niet uit de vorm!! Hoopvol zet ik een bord op de bovenkant en draai vorm en bord gelijktijdig om. Mislukt! Zo goed en kwaad als het gaat, schep ik de restanten uit de taartvorm en 'plak' ze op de delen butterscotchtaart. Het poedersuiker wat ik erover heen strooi zorgt gelukkig weer voor voldoende esthetisch effect.
Mijn lief wacht op zijn beloning en snijdt 'een elegant stuk' op een bordje. Al na de eerste hap besluit hij dat hij dit niet lust. Reden: bitter (zeg maar gewoon: vies). Ik heb de hele taart weg gegooid, al moet ik zeggen dat het kastanjemeeldeeg wel goed te eten was...