Karamellkremekuchen

Omdat ik hele dagen zo druk aan het werk ben én een meerjarige opleiding volg (volgens mijn bijzondere baas "is het een tijd van persoonlijke ontwikkeling.."), is er wat minder tijd om te bloggen, maar op mijn laatste vrije dag, een dag voor mijn 36e verjaardag, heb ik heerlijk tijd in de keuken doorgebracht. Achter fornuis en met name oven, om taarten voor mijn gewaardeerde collegae te bakken. In R'dam trakteerde ik op deze Karamellkremekuchen (uit mijn DDR Backbuch) en wat zíet hij er indrukwekkend uit op het plaatje (in het boek, tenminste):

Men beginne met een blokje verse gist (Jumbo) van 42g. Op de verpakking staat dat deze hoeveelheid genoeg is voor 1kg bloem. Het recept zegt echter dat voor 500g bloem een heel blokje gist gebruikt gaat worden. Vooruit dan; ik ga er voor. Nou maar hopen dat het niet te gistig zal zijn.. Ik volg het basisrecept voor gistdeeg (p.104/105) tot op de letter

en maak eerst een voordeeg van melk, gist en bloem. Dat moet ik een half uur 'laten gaan' en dan heb ik een wild bruisende massa. De rest van de bloem gaat erdoor, plus suiker, zout, een ei en boter en kneden maar (een minuut of tien). Weer een uur laten rijzen. Dan uitrollen en er een ingevette springvorm mee bekleden alvorens nógmaals te laten rijzen.

Zo hé; dik bol gerezen deeg!
En dan nog weer zoiets raars. De vulling wordt gemaakt met twee pakjes karamelpudding (van voorheen 'Saroma', nu 'Dr.Oetker'), vermengd met melk, room en suiker. Kun je pudding bakken dan? Nou, we gaan het uitvinden en ik herhaal voor mezelf: 'ik doe maar gewoon wat er in het recept staat'. Ookal klinkt het nog zo bizar.

Een flinke laag rozijnen wordt bedekt met een mengsel van eieren, suiker, (véél) room, eierdooier, wat citroenrasp en vanillepoeder en dan mag de taart de loeihete oven in. Het duurt meer dan (de aangegeven) 45 minuten vooraleer de toplaag gaar is en dan nog kan ik niet spreken van een vaste vulling. Maar de taartdoos staat klaar (gekocht bij de banketbakker voor €0,70) en de vrije dag is om, dus het is maar zoals het is.

De nacht wordt in de koelkast doorgebracht (niet door mij, maar wel door de taart) en vol spanning open ik op het werk de doos. Na het aansnijden zakken de punten wat in elkaar, maar in ieder geval geen lopende vulling. Zucht van verlichting! Die gistdeegbodem kan in ieder geval de volledige natte vulling aan en is níet zompig. Sterker nog; het is een heerlijke bodem, volgens mij ook zéér goed geschikt voor vlaaien, met zijn lichtzoete brooddeegsmaak. Deze taart schrééuwt om rum, en wel in de vorm van rumrozijnen. Had ik dat maar eerder bedacht, hè. Maar, mjam, het geheel smaakt naar puddingbroodje en is er-rug (!) lekker. Experiment geslaagd (who knew? = wer hätte das gewüßt?))