Omdat ik hele dagen zo druk aan het werk ben én een meerjarige opleiding volg (volgens mijn bijzondere baas "is het een tijd van persoonlijke ontwikkeling.."), is er wat minder tijd om te bloggen, maar op mijn laatste vrije dag, een dag voor mijn 36e verjaardag, heb ik heerlijk tijd in de keuken doorgebracht. Achter fornuis en met name oven, om taarten voor mijn gewaardeerde collegae te bakken. In A'dam trakteerde ik op deze wittechocoladetaart met oranjebloesemwater (in plaats van rozenwater; véél beter idd) en kardemom; en een sappige fruittaart met zachte amandelvulling. Die laatste naar een recept uit Bakken.
Ik neem twee keer de hoeveelheden voor deeg en hoewel ik góed korstdeeg kneed is het alleen nog nèt iets te weinig voor mijn grote springvorm van 28cm. Omdat ik het zo dun moet uitrollen om de hele vorm ermee te kunnen bekleden, scheurt het deeg bij uitrol- len en oppakken. Ik bak de deegbodem op mijn eigen inadequate wijze blind voor, maar omdat ik geen té krokante donkerbruine bodem wil verwijder ik de blinde vulling te snel, met natuurlijk de verwezenlijking van de gevreesde instortage. Met het verlies van de opstaande rand zit er niks anders op dan opnieuw beginnen. Potdorie!
De tweede keer vul ik de ongebakken deegbodem met uitgelekt en afgedekt fruit (abrikozen en perziken uit blik, en verse aalbessen); op hoop van zegen. De vulling (1,5 keer zoveel) is een mengsel van boter, rietsuiker, amandelpoeder, eieren en room.
Uit de oven ziet de taart er erg goed uit, maar bij aansnijden blijkt (dubbel potdorie!) dat meer dan 1 uur bakken toch nòg echt niet genoeg was om de frangipanevulling volledig te garen. De bodem is vrij zompig (dat zat er natuurlijk dik in), de vulling loopt en de bovenkant is ingescheurd. Blind voorbakken is toch wel een must. De frangipane is wél lekker en de zure besjes passen juist prima bij al dat zoet. Het korstdeeg is fijn krokant en smaakt nog het meest naar zandkoekjes.
Mijn taart wordt enthousiast onthaald. Zelf ben ik echt niet 100% tevreden (neem notitie hierbij van mijn hoge maatstaf), maar van collega's krijg ik lovende kritieken. J: "is het niet giftig?" O: "Nou, al was het giftig, at ik het". De wittechocoladetaart wordt bijzonder gevonden, maar deze abrikozenfrangipane lekkerder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten