Mozarttaart in verjaardagsblauw

Já, jippie. Er is weer iemand jarig!! Nee, niet ikzelf, maar ik mag wèl de taart bakken dit keer en dan wordt het toch weer erg leuk. Want taarten bakken, dat is voor mij een feest op zich en het zoeken naar een geschikte spectaculaire taart vormt de grootste voorpret.

Hoewel niet ik maar het feestvarken kiest. Uit de Bakencyclopedie zal de Mozarttaart van pagina 26 en 27 worden gemaakt: een toren van lagen met een bodem van zoet kneeddeeg, bessenjam, biscuit, ganache, biscuit, room met rumrozijnen en marsepein.
Voor de bodem volg ik netjes het recept. En terwijl deze staat te bakken in de oven rol ik felblauw marsepein uit (ook weer gekozen door de jarige). Uit de marsepein steek ik met flessendopjes kleine rondjes die ik dakpansgewijs met wat water op elkaar plak, oprol en doormidden snijd zodat op deze ma- nier roosjes ontstaan, ter decoratie alvast.

Het biscuitdeeg van het recept, echter, komt niet goed uit de verf. Zonder toegevoegde suiker en met 10g cacao smaakt het hele ding naar gebakken omelet met bittere cacao. Ècht niet lekker, bâh! Er is al vaker vastgesteld dat tijdens de vertaling van dit (Duitse) bak- boek fouten in de recepten zijn geslopen. Dubbel bâh!! Gordon..., help! Gelukkig weet Mr.Ramsay mij te redden met een beproefd en wél succesvol recept voor chocoladebiscuit (hier). En ik ga niet moeilijk doen met overdwars doormidden snijden van biscuit; ik bak er gewoon twee. Check. De ganache maak ik met 150g butter- scotch chocolade, 100ml room en 2 blaadjes gelatine. En dan is het stapelen:

Over de laatste chocoladebiscuit komt een dikke laag van gezoete, opgeklopte slagroom met een dag in rum geweekte rozijnen (en KlopFix) en om alles een beetje netjes bij elkaar te houden wordt de taart bekleed met marsepein. Langs de zijkant nog wat ganache en dan is de taart door (bio) hagelslag te rollen, zodat óók nog eens in één klap de niet-zo-nette randjes en vouwen zijn weggewerkt. Profi, hoor (al zeg ik het zelf).

Blijft over het decoreren. Toefjes slagroom, de marsepeinroosjes en wat gesmolten chocolade in een plastic zakje met afgeknipte punt voor de letters. Die oranje slagroom is, natuurlijk, ook weer een idee van de jarige. Omdat het mag knallen en er bij mij potjes (oranje) levensmiddelenkleurstof in de kast staan.

Natúúrlijk maakt de feestelijke taart indruk bij de verjaarsvisite; het kleurenspectakel is nauwelijks te negeren. Zoet is 'ie! In de eerste hap overheerst het friszure van de bosbessenjam, waarna chocola de boel overneemt. Terwijl de vettige slagroom van de lippen wordt gelikt, smaakt de tweede hap vooral naar het notige van amandelmarsepein. Waarna chocola de boel overneemt. Een verdwaalde rozijn hier en daar zorgt voor kleine verrassinkjes in de mond. De zijkant is mijns inziens een stuk lekkerder, omdat de marsepein hier relatief meer van de taart beslaat en dit toch ook wat amandelbitterder is. Voor de rest vooral zoet met chocola. Wat voor een punt verjaardagstaart precíes is wat je wil. Of in ieder geval precies wat de jarige wil. En dan ben ik ook tevreden.