Drabbelkoeken

Zat van de Beerenburg (bij wijze van spreken) stommelen we van de fijne zolder naar de auto om daarmee net de hoek om te rijden richting de volgende Snitser (lees: Sneker) specialiteit. Op de '1e Oosterkade' zou op nummer 17 de drabbelkoekenbakkerij van de Haga's zitten; de locatie waar al vier generaties lang het vreemde koekje gebakken wordt. De uithangende vlag in het steegje met daarboven het bord "bij koninklijke beschikking bekroond" zijn de enige aanwijzingen dat we goed zitten, maar het is toch met enige schroom dat voorzichtig stapjes op het schijnbare eigen erf wor- den gezet. En dan gloort daar de tekst "antieke bakkerij" en dus stappen we dapper naar binnen.

Vanaf 1850 bakt de familie Haga de unieke boterdrabbelkoeken. Het deeg van boekweitmeel, tarwebloem, patentmeel, suiker, zout en roomboter wordt met behulp van een trechtertje in vloeibare boter gebakken op zo'n lage temperatuur dat een uiterst brosse en knapperige ontstaat. Het bakken zou een hele kunst zijn want met name afhankelijk van de samenstelling van het deeg, uiteraard een goed bewaard familiegeheim (hoewel op internet toch diverse no- bele receptpogingen te vinden zijn, zoals deze en deze).
Traditioneel worden de koeken in blikken bussen verpakt met een afbeelding van de Sneeker Waterpoort (de naam die de bakkerij vroeger had) en vanaf 1960 met een plaatje van een Friese Sjees (de huidige naam van de 'antieke bakkerij'). Koning Willem III benoemde de bakker tot hofleverancier en aldus zit ik hier met een drabbelkoek in de hand (€1,15 p.st). Maffe naam sowieso.

De hele koek is krokant en kraakt tussen de kiezen als een Vegter's rolletje. Het is wel een beetje een breekbaar geval, maar de lekkere smaak van hoeveboter maakt natuurlijk veel goed. Want vet ís lek- ker. Net alsof je zoete chips zit te eten. Heel gevaarlijk, want je propt zo enkele koeken naar binnen. Gelukkig geen vermelding van voedingswaarden en wat niet weet wat niet deert..