Één keer in de zoveel tijd vind je iets interessants op culinair gebied. Soms is dat een restau- rant ofzo, maar meestal een in- grediënt wat je nog niet kent. Uiteraard komen dergelijke momenten in de tijd minder en minder voor (naarmate kennis groeit), maar helemáál uniek is het als hetzelfde produkt na twee jaar nog steeds dat gevoel van verwondering oproept, zoals ik heb met limequats! Ze zijn slechts af en toe verkrijgbaar (Delhaize, B) maar ze zien er zó mooi uit.
Inspiratie voor mijn verwerking van deze limequats is een recept van ChezPim, waarin zij verse mandarijnquats (zijn die er ook? waar? waar?!) konfijt. Hiervoor de 'quats' feitelijk goed lek prikken met een naald en een uurtje of twee ondergedompeld in suikerwa- ter laten pruttelen (om ondergedompeld te bereiken gebruik ik een op 'maat' gebroken stuk tegel; wat je op de foto níet ziet is dat dit eigenlijk niet zo heel doeltreffend is, omdat er steeds zo'n kleine ronde groene rakker langs schiet om ongewenst boven te komen drijven).
De quats zouden bijna transparant moeten zijn en felgekleurd. Dat zijn de mijne niet en ik vermoed dat dit komt omdat er wellicht een anderhalve week of twee overheen is gegaan, voordat ik van aan- koop tot inkoken ben overgegaan. Dit als gevolg van 'n eigenschap die de Engelsen zouden omschrijven als "indecisive".De quats een nachtje af laten koelen, opnieuw kort aan de kook brengen en met siroop en al in schone (glazen) potten overdoen. Goed
dichtdraaien en op de kop laten afkoelen (dit is dé truc voor luchtdicht afsluiten). De gekonfijte limequats doen een beetje griezelig aan, omdat je wéét dat het een citrus- vrucht(je) is en dat door de schil heen happen waarschijnlijk bitterzure narig- heid gaat veroorzaken. Echter, dat is niet zo. De taaie buitenkant is stevig en zoetig en het geheel barst als een bommetje in je mond open: zuur zoet citrus limoen suiker. En lang houd- baar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten