Dus terwijl ik bloem door eieren mengde (wat als resultaat de con- sistentie van gesmolten autoband had), stond au-bain-marie een dubbele portie chocola te smelten. Want waarom zuinig doen als het overdadig kan? Ik had álle hoeveelheden verdubbeld, zodat ik uiteindelijk een browniekoek kon bakken van 17 x 26 x 4 (cm). Voor de chocolade dit keer een mengelmoes van pure chocolade en melk met gehakte hazelnootstukjes. Deze -enigszins afgekoelde- chocoladerivier ging met gesmolten boter zó het eiermengsel in en dát werd dan weer in de bakvorm gegoten. Nou kun je de vorm best beboteren, maar brownie plákt en is dus niet zonder slag of stoot uit de vorm te verwijderen... Na een uur (!) bakken was de brownie bolrond gerezen (?) Als dat niet door het bakpoeder komt. Niet dat het rijseffect blijvend was, overigens, want de koek stortte afkoelend op het aanrecht braaf weer in.
Lekker deeg. Goéde chocoladekeuze. Fijne toevoeging van gehak- te walnoten, amandelen en stukken witte chocolade; hoewel die laatste niet echt goed terug te vinden waren. Raar gerezen. Maar vooral: níet gaar. Verre van zelfs. In het midden nog veel te dege- rig (dat is sinds deze brownie een officieel woord) en langs de ran- den eigenlijk te cakerig. Nou zijn er altijd mensen die daar juist van houden, maar ik heb het liever 'zoals het hoort': chocolade- baksteen.


Geen opmerkingen:
Een reactie posten