Een illuster recept uit de archieven. Inmiddels in de annalen (uit de analen) bijgeschreven:
Gevulde uien, oftewel: hoe hol je een glibberige uit elkaar vallende ui uit? Lees: niet. Zo gekookt, zijn het net bovenmaatse zilveruien. Ik besluit de krengen eerst volledig af te laten koelen, waarna ze nog steeds uit elkaar vallen overigens.
Zoals verwacht heb ik veel te veel vulling (van pesto, gedroogde tomaten, pijnboompitten en slagroom) en helaas moet ik conclu- deren dat de (goedkope, gekochte) pesto eigenlijk veel te zurig is voor mijn smaak. De gevulde uien worden in een ovenschaal afgetopt met mozzarella en geraspte kaas. Vraag is of je ooit te scheutig kunt zijn met kaas, natuurlijk.
De zachte (nog steeds uit elkaar vallende) uien zijn uit de oven slecht snijdbaar. De vulling druipt er uit en blijkt qua smaak te overheersen. De uien zelf hebben op zich een prettige zoetigheid en het gerecht is (dankzij de veelheid aan kaas) lekker vullend. Maar meer ui (of courgette) en minder vulling had best gemogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten