Frambozenpudding met witte chocolade

Ergens tussen de twee en vier jaar komt voor (bijna alle) meisjes (en vaak jongetjes) een onvermijdelijke en fascinerende voorkeur voor de kleur roze. Die evenzo onvermijdelijk ook weer verdwijnt. Met tekenlessen (op de middelbare school) ontstaat soms terug verbazing over de aanwezigheid van zoveel roze in de kleur rood, simpelweg door er wit doorheen te mengen. Maar grotere meisjes worden incidenteel weer herinnerd aan hun jeugdjaren. Door een simpel frambozenpuddinkje bijvoorbeeld.

Nou ja, simpel. Het blijkt nog niet zo'n eenvoudige klus om alle pitjes uit de gepureerde (verse) frambozen te verwijderen. Door een zeef werken, ja, dát weet ik ook wel, maar dit heet schijnbaar niet voor niets 'werken'. Door de fruitpuree wordt gesuikerde en verwarmde zoete dessertwijn geroerd (waar gelatine in opgelost is) en als het geheel na een uurtje koelen lobbig is geworden, mag er rijkelijk (kant-en-klaar; ik ben een fan) opgeklopte slagroom doorheen gevouwen worden. Met beleid, dus. En dan rustig in (licht geoliede) vormpjes laten opstijven.

Mijn frambozenpuddinkjes glijden een dag later moeiteloos uit de (Blokker) vormpjes. De pudding zelf is luchtig en zurig en dat com- bineert dus perfect met het zeer zoete van krullen witte chocolade. Deze laatste smelt verrukkelijk weg in warme vanillesaus (van de Ikea, 440g €1,69), hoewel ik waarschijnlijk de enige ter wereld ben die een extra zakje vanillesuiker en extra vanille-aroma door een pakje vanillesaus nodig vind..