"Ik houd niet van karnemelk", zei hij en ter ondersteuning van deze woorden liet hij zijn gezicht gruwelen. 'Meer een idee fixe dan een feit', dacht ik en aangezien ik weet dat na zo'n zeven keer proeven iets meestal vanzelf gelust wordt (cf. the truth about food), is deze missie slechts een kwestie van zeven keer laten eten. En die eerste keer lukt ongetwijfeld met goddelijke aardbeien:
Daarvoor geweekte blaadjes gelatine laten oplossen in nog warme suikersiroop en dit door een kom verse karnemelk roeren. Stukjes zoete rode aardbei, superfijn gesneden verse munt en stijfgeklopte (of kant-en-klaar) slagroom erdoorheen spatelen en het mengsel vervolgens in een licht geoliede puddingvorm in de koelkast laten opstijven.
Het oog wil natuurlijk ook wat, dus rasp ik de geboende schil van 'n mooie citroen fijntjes (met mijn nieuwe Microplane! dank je wel, papa en mama!) over de karnemelkpudding. Wat achtergehouden aardbeien besprenkelen met een sausje van poedersuiker gember- siroop, wat citroensap en verse munt om hiermee de pudding te garneren.
En wat een imposante verschijning komt er dan als toet op tafel (de pudding glijdt zowaar uit de vorm). De grote karnemelkvrees, geeft hij toe, blijkt onterecht. De pudding zelf is goed van smaak met een licht zurige ondertoon en een slagromige textuur. Die aardbeien (van góede kwaliteit!) zijn perfect en heerlijk. Alleen de munt overheerst een beetje (en was in de garneerrand echt niet meer nodig geweest). Een showstopper.
Wat is er om niet van houden bij deze desert:) Mijn moeder vertelt vaak grappige verhalen hoe ze ons voedsel waarvan we niet hielden doch in eten verwerkte;)
BeantwoordenVerwijderenGoh, Dzoli, wat grappig!!
BeantwoordenVerwijderen