Walnotentaart

Een in de Allerhande gelauwerd recept, het zal ook eens een keer niet, vindt zijn weg naar mijn keuken. Waarbij ik mezelf danig af- vraag waarom ik niet wat vaker één van mijn vele kookboeken uit de kast pak in plaats van maar weer steeds terug te grijpen naar de laagdrempeligheid van dit wijd en zijd verkrijgbare blad. Maar ja.

Ik heb geen flauw idee wie 'Manuela' is, ik ken haar niet. Er stond ongetwijfeld een beschrijving van haar en haar anekdote naast dit familierecept, maar dat heb ik om duidelijke redenen achterwege gelaten. Dus maak ik 'walnotenkoek'; niet die van Manuela, maar die van mezelf. Zo makkelijk is plagiaat.

De taart bestaat uit twee lagen boterkoekdeeg (lekker smeuïg met een onverdraaglijk lekkere roombotersmaak) met daartussen een plakkerige veel-walnoten-in-butterscotchkaramel vulling. Oh mm. Het is even puzzelen gebleken om het geheel in de vorm te krijgen; het uitrollen van het deeg ging nog wel, maar ik had dus duidelijk misrekend daar waar het op uitsmeren van de walnootkaramellaag aankwam. Want dat gaat niet. Het bleek een kwestie van dan maar zo goed mogelijk - maar zeker niet al te perfectionistisch - met een (steeds) natte lepel wegduwen van het suikergoed en dan maar aan het oog onttrekken door de tweede laag boterkoekdeeg erover uit te spreiden. En dan de oven in. Niet te lang of te heet, want dan is de koek kéihard en werkelijk onmogelijk te eten zonder je tanden erop stuk te breken. Maar lèkker is het wel!! Want heeft alles wat je (stiekem) wil: boter, suiker, walnoten, romi- ge karamel. Vet? Nee, hoor (ahum, zie bord).