Het is géén lasagne, maar eigenlijk toch ook weer soort van wel:
Oh, oh, oh, wat háát ik tijm-en oreganoblaadjes strippen (want dat lukt eigenlijk nooit goed; iemand gouden suggesties?), maar hier kan ik de halfgeplukte takjes in de tomatensaus kieperen aangezien de blaadjes sudderend in een warme vloeistof op de één of andere manier vanzelf van hun maker loslaten. In ieder geval ruiken de verse Italiaanse kruiden (oregano, basilicum en tijm) heerlijk en ach, het is voor het goede doel (mijn smaakpapillen).
Deze parmigiana ga ik alleen dus niet met bittere aubergine maken maar met dikke courgetterepen, die na een flinke afpoeiering met bloemmengsel (bloem, nootmuskaat, verse kruiden en geraspte Parmezaanse kaas) een badje krijgen in losgeklopt ei, waarna ze naast elkaar op een bakplaat à la Costa Brava mogen bruinen. Overigens kom ik er maar weer eens achter dat bloem en ei en repen wentelen gelijk staat aan een hoop rotzooi op het aanrecht.. Dûh.
Vervolgens worden de (dan nog) knapperige courgetterepen om en om gestapeld met gepimpte basistomatensaus en lekker veel kaas. Nou, wat mij betreft staat voor kaas altijd 'lekker veel' dus dat is alvast geen probleem! Voor een krokant korstje ook eindigen met royaal kaas en dan 30 minuten de hete oven in.
Die lekker knapperige courgetterepen zijn na een half uurtje in het vochtige klimaat van de ovenschotel helaas weer volledig zompig (lees: gaar en botermals), maar gelukkig óók barstensvol smaak. En die krokante kaaskorst: mjam! Genoeg zout (in de tomatensaus) is wel een duidelijke must, maar gelukkig had ik dit voorzien (lees: de tomatensaus goed geproefd van te voren).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten