Konijnenstoof

In de Franse Auchan heb ik een konijn gescoord! Een 'lapin entier' gevild en wel, maar met de kop (hoewel zonder oren) er nog aan. De tong van het beest hangt nog lusteloos uit zijn betande bek, en het dier komt met ingewanden en al (lever, nieren, hart) keurig verpakt in plastic op schaal. Voor acht euro nog wat mag ik het konijn meenemen naar de keuken van een vriendin waar het in een stoofpot gaat verdwijnen:

In plaats van oerbier (Us Heit) heb ik De Koninck 'speciale Belge' gekocht en verder is het een kwestie van sudderen. Lijkt het. Want een stoofpot kook je traditioneel van botloze stukken vlees en om nou te zeggen dat mijn konijn botloos is, nee, dàt niet. Ik besluit zoveel mogelijk vlees van de botten af te snijden en de restanten om en om bruin aan te bakken. Dus zit ik een konijn uit te benen. Met een aardappelschilmesje (want een ander mes is er hier niet...) En ik twijfel nog even of ik de konijnenkop aan de kat zal voeren, of anders in een schoenendoos zal begraven, maar de groenbak blijkt de simpelste oplossing. En wèg zijn de starende oogjes.

De konijnstukken worden met plakken ontbijtspek aangebraden in boter, waarna twee grofgesneden uien en twee fijngehakte teentjes knoflook erbij gaan, samen met vijf laurierblaadjes, fijngesneden verse salie, tien takjes verse tijm, zes eetlepels zilveruitjes (en een eetlepel zoetzuur vocht), enkele zwarte peperkorrels, ruim tien jeneverbessen en ten slotte het botloze konijnvlees in stukjes. Na toevoeging van 190ml wildfond (Delhaize), 2dl water, één middel- grote geschilde pastinaak in stukjes en 1 pijpje De Koninck mag het geheel drie uur stoven op laag vuur.
Vervolgens haal ik de botten uit de pot en schraap al het vlees er af. Dit gaat met een flinke zure appel (Jonagold) in stukjes, twee met mosterd bestreken plakken honingkoek en nóg een flesje De Koninck terug in de pan en mag nog een half uurtje pruttelen. De stoofschotel wordt geserveerd met gestoomde sperziebonen en smaakt naar 'een lange boswandeling' (waarbij ik me een jachthut voorstel waar we tijdens een beginnende plensbui binnenstappen, de bemodderde schoenen uitkloppen, een boswachter nog net het rokende jachtgeweer zien wegzetten en vervolgens aanschuiven naast het knappend haardvuur, voor de 'plat du jour'). Het blijkt het soort avondeten waar de door herfstvirus gevelde tafelgenote direct van opkikkert.

Ik krijg alleen dat zielige liedje niet meer uit mijn hoofd: "Bright eyes, burning like fire. How can the light that burnt so brightly suddenly burn so pale, bright eyes." Misschien toch maar een doosje gaan zoeken?!