Spaghetti carbonara

Soms, heel soms, word ik zomaar verrast door mijn eigen kunsten. En dan geldt voor dit recept trouwens ook nog eens dat er werke- lijk geen kunst aan is (met inachtneming van enkele basisprincipes uiteraard). Dus presenteer ik u: Spaghetti Carbonara. Mét hoofd- letters, omdat het zó ZO lekker is (hoewel op geen enkele manier goed voor je, maar misschien daarom juist fantastisch):

Men neme (voor vier personen) 150g spekjes, 1,25dl room, boter, eieren, geraspte Parmezaanse kaas en wat spaghetti. Groente? Nee, hoor. Geen groente (hoewel een gesnipperd uitje en een courgette er best doorheen zouden kunnen, dan mogelijk zijdelings begeleid door een frisse salade).
En dan gebeuren er een paar belangrijke dingen: 1. borden, meng- kom en serveerschaal worden in de oven opgewarmd (essentieel!); 2. de spekjes worden uitgebakken en met room verwarmd 3. het ei wordt met veel geraspte kaas losgeroerd; 4. de spaghetti wordt al dente gaar gekookt, perféct al dente gaar gekookt... maar dat doe je als laatste! Dat zijn de basisregels. En daarna is het makkelijk: in de warme mengkom de afgegoten spaghetti met boter losroeren - ei en kaas erdoorheen - en vermengen met de spekjes en room. Overdoen in de warme serveerschaal en direct (!) serveren met de warme borden. Met op elk bord een extra dooier (in schaal) die meteen door de spaghetti geroerd dient te worden en voor extra sausbinding zal zorgen. Inderdaad, een enigszins verontrustende gedachte ("oh jee, salmonella") maar daarmee ook buitensporig interessant en bovendien stolt het ei in het warme gerecht.

In mijn ogen een verrúkkelijk romig pastagerecht, waarmee potjes Grand d'Italia absolúút overbodig worden. Een waar feest voor de smaakpapillen (maar een crime voor de zwembandjes).

En met de overgebleven eiwitten maak je snel even Haagse bluf: